◎ สถานการณ์ทางสังคมและเศรษฐกิจ

     ระบบการปกครอง

          – เป็นประเทศที่มีประธานาธิบดีเป็นประมุข

          – ประธานาธิบดีจะอยู่ในตำแหน่ง วาระละ 5 ปี, สมาชิกสภาผู้แทนราษฎร จะอยู่ในตำแหน่ง วาระละ 4 ปี (ถูกเลือกโดยตรงจากประชาชน)
          – มีระบบการปกครองส่วนท้องถิ่น
 

      ระบบการศึกษา

          – ระบบการศึกษาในประเทศเกาหลี แบ่งเป็น ระดับประถมศึกษา 6 ปี ระดับมัธยมศึกษาตอนต้น 3 ปี ระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย 3 ปี และระดับอุดมศึกษา 4 ปี  70% ของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายเข้าศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษา
          – เปิดภาคการศึกษาใหม่ ทุกๆ ต้นเดือนมีนาคมของทุกปี
          – ภาคการศึกษาที่ 1 เริ่มตั้งแต่ เดือนมีนาคม – สิงหาคม (ปิดภาคฤดูร้อน ปลายเดือน มิ.ย. – ปลายเดือน ส.ค.)
          – ภาคการศึกษาที่ 2 เริ่มตั้งแต่ เดือนกันยายน – กุมภาพันธ์ (ปิดภาคฤดูหนาว ปลายเดือน ธ.ค. – ปลายเดือน ก.พ.)

       ระบบการเกณฑ์ทหาร

          การเกณฑ์ทหาร
          ชายสัญชาติเกาหลี 18ปีบริบูรณ์ขึ้นไป ทุกคนต้องเข้ารับการเกณฑ์ทหารเป็นเวลาสูงสุด 23 เดือน ตามประเภท ยกเว้นกรณีพิเศษ ทหารเกณฑ์กว่า 700,000 นาย ประจำการอยู่บริเวณค่ายทหารใกล้ๆ และทหารอเมริกันกว่า 37,000 นาย ถูกส่งมาประจำการที่คาบสมุทรเกาหลีตามสนธิสัญญาความร่วมมือทางการทหารระหว่างประเทศเกาหลีและอเมริกา

เขตบริหาร

          เขตบริหารของเกาหลีใต้แก่ เขตนครพิเศษโซล เขตเทศบาลนครอินชอน เขตเทศบาลนครควางจู  เขคเทศบาลนครแดจอน เขตเทศบาลนครพูซาน เขตเทศบาลแดกูและเขตเทศบาลอุลซาล และแบ่งเป็นจังหวัดต่างๆ ดังนี้ จังหวัดเคียงกีโด จังหวัดคังวอนโด จังหวัดชุงชองบุกโด จังหวัดชุงชองนัมโด จังหวัดชอลลาบุกโด จังหวัดชอลลานัมโด จังหวัดเคียงซางบุกโด จังหวัดเคียงซางนัมโด และจังหวัดเชจูโด นอกเหนือจากเขตเทศบาลพิเศษ และเขตเทศบาลแล้ว ทุกเมือง ทุกอำเภอ ยังมีตำบลรวมอยู่ด้วย ในแต่ละเมืองแบ่งออกเป็นอีกหลาย “กู” (อำเภอ) และในแต่ละ “กู” ยังแบ่งออกเป็น “ดง” (ตำบาล) และยังแบ่งย่อยออกเป็นเขตและหมู่บ้านย่อยลงไปอีกโดยปกติ โซลและบริเวณพื้นที่ใกล้เคียง (อินชอน-พูชอน-อันยาง-ซองนัม-อืยจองบู-ควางเมียง-ซีฮึง-อืยวัง-คุนโพ-ควาชอน-กูรี-มีคึม-กวางจู-โกยาง-ฮานัม) เราจะเรียกรวมว่า เขตเมืองหลวงและปริมณฑล ปัจจุบันในกรุงโซลมีประชากรประมาณ 10 ล้านคน เคียงกีโด มี 10 ล้านคน และอินชอนมี 2 ล้านคน รวมแล้วมีความหนาแน่นคิดเป็น 50% ของจำนวนประชากรทั้งหมด

เศรษฐกิจและอุตสาหกรรม

          ประเทศเกาหลีมุ่งเข้าสู่การเป็นประเทศอุตสาหกรรมตั้งแต่ปี ค.ศ. 1960 เป็นต้นมา ซึ่งส่งผลให้เกิดการเจริณเติบโตทางเศรษฐกิจขึ้นอย่างมากทั้งอุตสาหกรรมรถยนต์ อุตสาหกรรมต่อเรือ เหล็กกล้า เครื่องใช้ไฟฟ้าและเซมิคอนดักเตอร์ต่างๆ ที่ได้มาตรฐานโลกประกอบกับอุตสาหกรรมไอที ที่นับวันจะมีบทบาทมากขึ้นเรื่อยๆ ได้เป็นแกนนำสำคัญของเศรษฐกิจเกาหลีในศตวรรษที่ 21 ประมาณความสามารถในการผลิตรถยนต์ของเกาหลีประมาณ 3.5-4 ล้านคันต่อปี มากเป็นอันดับที่ 5 ของโลก และ 60-70% ของรถยนต์นั้นเป็นสินค้าส่งออก สำหรับอุตสาหกรมต่อเรือของเกาหลีอยู่ในอันดับที่ 2 อุตสาหกรรมเซมิคอนดักเตอร์จัดอยู่ในลำดับที่ 3 ของโลกนอกเหนือจากนี้แล้ว ยังมีอีกหลายสาขาที่ทั้งเทคโนโลยี และความสามารถในการผลิตครองอันดับโลกอยู่ ประชากรเกาหลีกว่า 70% มีโทรศัพท์มือถือใช้ และแทบทุกครัวเรือน หรือ 76 % ใช้บริการอินเตอร์เนทความเร็วสูง ซึ่งนับได้ว่าเกาหลีเป็นประเทศที่มีสมรรถภาพอย่างยิ่งทางสารสนเทศ ปัจจุบันประเทศเกาหลีเป็นสมาชิกขององค์กรเพื่อความร่วมมือทางเศรษฐกิจและการพัฒนา (OECD) ครอบครองความมีศักยภาพทางเศรษฐกิจถือเป็นอันดับที่ 10 ของโลก แม้ว่าในฃช่วงหลังวิกฤตการณ์ IMF ปี 1997 เศษฐกิจเกาหลีจะตกต่ำลงไปมาก แต่ปัจจุบันกำลังกลับเพิ่มมามากขึ้น ผลิตภัณฑ์มวลรวมต่อปีต่อคน (GNP) นั้น อยู่ที่ 14,162 เหรียญสหรัฐอเมริกา (สถิติปี 2004)

เขตอุตสาหกรรม

           เขตอุตสาหกรรมในเกาหลี สามารถแบ่งออกเป็น เขตโซลและปริมณฑล เขตชุงชอง-ชอลลา และเขตเคียงนัม ซึ่งแต่ละเขตมีลักษณะเฉพาะแตกต่างกัน ดังนี้

           ▷ เขตโซลและปริมณฑล
  ในบริเวณโซล เขตกูโร อนซู ซองซู มีโรงงานเล็กๆ ตั้งอยู่หนาแน่น ที่อินชอนมีเขตอุตสาหกรรมบูเพียง นิคมอุตสาหกรรมจูอาน นิคมอุตสาหกรรมนัมดง ส่วนที่ฮาอินชอนโดยมาก มักเป็นโรงงานเครื่องจักร รถยนต์ และผลิตสารเคมีตั้งอยู่ บริเวณชายฝั่งทะเลอันซานมีนิคมอุตสาหกรรมพานว็อล และนิคมอุตสาหกรรมซิฮวา ซึ่งมีโรงงานผลิตสารเคมี และโรงงานสีย้อมผ้าตั้งอยู่หนาแน่นในขณะที่พูชอน ซีฮึง ชองนัม อืยจองบู กูรี อันยาง เคียงกีโด ความจูนั้นจะมีโรงงานฟอกหนัง สีย้อมเครื่องจักรโรงงานตั้งอยู่มาก

          ▷ เขตชุงชอง-ชอลลา
  ซึ่งได้แก แดจอน ชองจู เป็นต้น มีโรงงานผลิตเส้นใย โรงงานทอผ้าอุตสาหกรรมอิเล็คทรอนิกส์ตั้งอยู่

          ▷ เขตยองนัม
  บริเวณทั้งหมดทางตอนใต้ของแฮอันจีเทโร ในเคียงซังนัมโดมีโรงงานอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ไปก่อตั้งมากมาย จึงกลายเป็นเขตโรงงานอุตสาหกรรมหนัก และสารเคมี โพฮัง (เหล็กกล้า) อุลซาน (อุตสาหกรรมปิโตรเคมี) ชางวอน (อุตสาหกรรมเครื่องจัก) คอเจ (อุตสาหกรรมต่อเรือ) ยอช็อน (อุตสาหกรรมเคมี) อนซาน (อุตสาหกรรมโลหะอื่นที่โม่ใช้เหล็กและอุตสาหกรรมรีไฟนิ่ง) มาซานเป็นต้น ซึ่งส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นเขตอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ อีกทั้งมีโรงงานผลิตเส้นใยและสีย้อมที่แดกู โรงงานผลิตเครื่องใช้ไฟฟ้าและอุตสาหกรรมเส้นใยที่กูมี และที่เมืองพูซานเมืองท่าแห่งแรกของเกาหลีก็มีโรงงานขนาดย่อม ที่ผลิตเส้นใย รองเท้า ยาง และเครื่องจักรอีกด้วย
 

        ศาสนา

            พระพุทธศาสนาเริ่มเข้าสู่ประเทศเกาหลี เมื่อ พ.ศ. 915 โดยสมณทูตซุนเตาเดินทางจากประเทศจีนแผ่นดินใหญ่เข้ามาเผยแผ่พระพุทธศาสนาในอาณาจักรโกคุริโอ คือ ประเทศเกาหลีในปัจจุบัน พระพุทธศาสนาได้ขยายเข้ามาในเกาหลีอย่างรวดเร็ว เพียงระยะเวลา 20 ปี ก็มีการสร้างวัดขึ้นมากมาย เฉพาะเมืองหลวงแห่งเดียว 9 วัด ประเทศเกาหลี ในสมัยก่อนนั้นประกอบด้วย 3 อาณาจักรคือ โกคุริโอ แพกเจ และซิลลา แต่ผู้นำทั้ง 3 อาณาจักรก็นับถือพระพุทธศาสนา และให้การสนับสนุนกิจการต่างๆ อันที่เกี่ยวกับพระพุทธศาสนาเสมอ และที่สำคัญได้ทรงถือว่าพระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ เพราะคำสอนของพระพุทธศาสนาเป็นสิ่งที่ส่งเสริม และให้การศึกษาแก่ประชาชน และเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของประชาชน พร้อมทั้งสร้างความสามัคคีให้เกิดขึ้นในชาติ พระพุทธศาสนาจึงมีความเจริญรุ่งเรืองตลอดมา ปัจจุบัน การนับถือศาสนามีความหลากหลาย รวมถึงการไม่นับถือศาสนาใดๆด้วย